‘…Habire, öpüşen Bucişler çiziyorum. Defterim, bloknotlarım, hep bu kucaklaşan Bucişlerle doldu. Hatta, Bucişim… odamın duvarları bile sarmaş dolaş Bucişlerle doldu. Sana çizdiğim, pek o kadar iyi olmadı, ama idare eder! Kağıtlar izin verseydi… Eyfel Kulesinin tepesinde bile öpüşecektik! Eyfel Kulesinin üstüne güzeldi! Sen, ne kadar korkmuştun benim küçücüğüm. Evler ne kadar küçük ve renkliydiler! İnsanlar da Duffy´nin çini mürekkebi noktaları kadardı! Ve aşağıdaki bahçelerin süslemeleri ne kadar belirgin, ne kadar temiz ve pembeydi. Bucişkam, bir güzel şeyler gördük, güzel heyecanlar yaşadık. Küçük Nonoşum. Bırak da biraz edebiyat yapayım! Çünkü zaman geçtikçe, geride bıraktığımız dakikaların kıyetini anlıyoruz. Geçen zamanla,, hayatın kötülükleri siilinip, geriye, aklımızda, sadece en güzel taraflar kalıyor. Bucişim. Herhalde, bu nedenle, çocukluk anılarımızı çok seviyoruz…’
Bedri Rahmi