hiçbir şeyden ve her şeyden kalan

bir zamanlar justinianos’ların, fatih’lerin hüküm sürdüğü istanbul’un altında, şimdi toprakta gömülü olan binlerce yılın kalıntısından kalan… ibrahim ve ishak’tan kalan… insanların birbirlerini ayakkabılarından tanıdığı savaşın yokluk günlerinden kalan… farandolaların dönüldüğü, rum ustaların elinden çıkma üç katlı, ahşap evlerden kalan… kierkegaard’ın hasetinden kalan… elbette “kederli bir şiir”den kalan…”kederden mi neden bilmem sararmış rengi ruhsarı..” bir kitaptır kalan… lahzen’in göz ucu ile bir kere bakıncaya kadar geçen zamandan kalan…

peki kimdir lahzen?

“kimim ve nasıl biriyim
hayatımın neresindeki yaşantıdayım sorarım kendime her gün
sen hangi bilinçtesin lahzen
hangi göklerin bulutlarından yağdın
bu çorağa söyle
son bilinç ölüm olacağına
ölüm anındaki bilincin bilinci yazılamayacağına göre
hangi kavşağındasın tinsel gerçekliğin”

bu soruların eşliğinde iniyoruz hep birlikte
tıka basa şüpheyle doldurulmuş kuyudan
çıkmak için çocukluğa
daha da dibe
toprağın altına
ve orada arıyor lahzen
hakikatinin özünü

ve leylâ erbil’in kaleminde devleşiyor edebiyat,
şölene dönüşüyor kalan…

Kitaptan;

bahçesinde sarmaşık gülleri, saka dikenleri, melekotlarının

bulduğu her dikey şeyin üzerine tırmaşan

cinsaçı ve ısırgan otlarının

gog mogog adlı birbiriyle sinsice fısıldaşan

ve bizim için “o zalimler” diyen

iki çalıyı örtüp otağlaştırdığı

sürekli elleme kömür ellemeee! diye ses çıkaran

erik ağacına dayalı

patlak çuvalın

mangalın

mangal borusu

ızgara pirinç maşa

çam çırası

tekel kibritinin hazır durduğu…